به اسکچ رسم شده در تصویر 4.5 در مقاله ی ایجاد تقارن در سالیدورک برمی گردیم. می خواهیم به شما نشان دهیم که چگونه می توانیم ساخت این پارت را با استفاده از ابزارهایی که به تازگی یاد گرفته ایم، ادامه دهیم.با قرار دادن اسکچ مورد نظر روی مبدا و اکسترود کردن با استفاده از شرط انتهایی Mid Plane، بلوک اولیه به طور متقارن در هر سه صفحه استاندارد، ساخته شده است و مبدا پارت در مرکز قرار دارد.

 در بسیاری از پارت ها، این وضعیت مطلوب است. و به ما امکان می دهد تا با استفاده از صفحه های(plane) استاندارد، فیچرهای منعکس شده(mirrored) را ایجاد کنیم؛ و به ما کمک می کند تا پارت ها را در کنار هم قرار دهیم؛ تصویر 4.14 ، این فیچر اولیه را با صفحه های استاندارد نشان می دهد.

 (تصویر 4.14 :  یک فیچر اولیه ی اکسترود شده که در مرکز صفحات استاندارد قرار گرفته است)

نکته: وقتی که ما از یک اسکچ، یک فیچر ایجاد می کنیم، سالیدورک به طور پیش فرض این اسکچ را تحت فیچر مورد نظر، در درون Feature Manager مخفی می کند. بنابراین ما نیاز داریم برای مشاهده ی اسکچ در درون درخت طراحی، بر روی علامت بعلاوه(+) کلیک کنیم اما اگر حالت Flat Tree View فعال باشد، این کار لازم نیست.

نکته: برای فعال کردن حالت Flat Tree View بر روی Feature Manager راست کلیک کنید و سپس بر روی Tree Display > Show Flat Tree View کلیک کنید. در حالت Flat Tree View منحنی ها و اسکچ های دوبعدی و سه بعدی در داخل فیچرهای مربوط به آنها قرار نمی گیرند و به جای آن، به ترتیبی که ایجاد شده اند قرار می گیرند. در مثال زیر، یک پارت نشان داده شده است؛ سمت چپ به صورت Normal View و سمت راست به صورت Flat Tree View:

شما می توانید بر روی  اسکچ در  Feature Manager کلیک کنید تا اسکچ در پنجره ی گرافیکی به شما نشان داده شود. گام بعدی که در مدلسازی خود باید انجام دهیم این است که در پشت پارت(back) یک شیار ایجاد کنیم. چگونه باید این فیچر را ایجاد کنیم؟ برای ایجاد این شکل، روش های فراوانی وجود دارد.

تصویر 4.15 چندین روش برای ایجاد شیار را نشان می دهد. به ترتیب، از سمت چپ به راست، از روش های زیر استفاده شده است:

1. یک برش فیچر نازک(thin feature)
2. یک برش سوئیپ(swept)
3. یک اسکچ حلقه تودرتو(nested-loop)

(تصویر 4.15)

 با استفاده از یک برش thin feature  (که در سمت چپ تصویر بالا نشان داده شده است) ما خط مرکزی(centerline) از شیار را اسکچ می کشیم و در داخل فیچر Cut-Extrude گزینه ی Thin Feature را انتخاب می کنیم و یک عرض(width) و عمق(depth) را به آن انتساب می دهیم.

 گزینه ای که در سمت راست تصویر بالا قرار دارد، nested loop نامیده شده است، زیرا یک دور یا حلقه(loop) در بخش بیرونی شکاف(slot) قرار دارد و یک دور یا حلقه هم در درون آن قرار گرفته است. تنها اجرام بین حلقه ها بریده می شوند.

روش به کار رفته در تصویر وسط، یک سوئیپ(sweep) است. یعنی سطح مقطع شیار، یک سوئیپ است که به دور یک مسیر(path) ایجاد شده است که از آن برای ایجاد یک برش استفاده می شود. هریک از این گزینه ها برای یک موقعیت خاص مفید هستند.

 احتمالاً برش thin feature سریع ترین راه محسوب می شود اما کم استفاده ترین تکنیک برای ایجاد فیچرهایی از این نوع به حساب می آید. اکثر کاربران از thin feature آگاهی ندارند، مگر اینکه آنها در آموزش خاصی شرکت کرده باشند یا در برخی از کتاب های دیگر در مورد آن مطالعه کرده باشند.  اکثر کاربران تمایل دارند از گزینه ی nested-loop (حلقه ی تو در تو) استفاده کنند؛ زیرا به ما امکان می دهد تا اشکال هندسی را بهتر مشخص کنیم.

 استفاده از سایز نسبی یا دایمنشن های مستقیم

 ما می توانیم با ایجاد آفست ازاضلاع پارت، سایز شیار را مشخص کنیم. و یا اینکه می توانیم دایمنشن ها را به طور مستقل مشخص کنیم. این به تصمیم شما بستگی دارد. اگر شیار همواره به سایز بیرونی پارت بستگی داشته باشد، تصمیم گیری آسان است و می توانیم از آفست اضلاع بیرونی استفاده کنیم.

 اگر بخواهیم شیار به صورت مستقل از پارت تغییر کند، نیاز داریم تا دایمنشن ها و رابطه های ترسیم(relations) داخل اسکچ را دوباره ایجاد کنیم. تصمیم گیری برای اینکه چگونه سایز شکاف را کنترل کنیم، به طراحی هوشمند(design intent) بستگی دارد.

 برخی از کاربران سالیدورک مثل من به مدل سه بعدی تکیه می کنند. اما بیشتر کاربران نیاز دارند تا به نقشه های(drawing) دو بعدی تکیه کنند. اگر وضعیت شما نیز اینگونه است، تصمیم گیری برای کنترل مدل سه بعدی، به این منجر می شود که از چه دایمنشن هایی در نقشه دو بعدی استفاده کنید.

 ما می توانیم دایمنشن ها را از یک مدل سه بعدی بگیریم و آنها را مستقیماً در نقشه های دو بعدی قرار دهیم.  اگر بتوانید این کار را انجام دهید، مقدار زیادی در زمان صرفه جویی کرده اید. گاهی اوقات، ایجاد یک  پارت سه بعدی، با روش نشان دادن آن در نقشه ها، متفاوت است. ما باید تصمیم بگیریم که چگونه می خواهیم پارت ها را ایجاد کنیم و چگونه می خواهیم نقشه ها را ایجاد کنیم.

 سالیدورک ابزارهایی برای MBD یا تعریف مبتنی بر مدل(Model-Based Definition) دارد.  این یک روش است که شما پارت سه بعدی را جدای از نقشه های دو بعدی ثبت می کنید.

 در فصل 41، در بخش Facilities Design Tools به بررسی روش های MBD با جزئیات کامل می پردازیم و در فصل 24 ، شروع به کار با نقشه ها می کنیم. این توضیحات در بخش مبانی خودکار سازی نقشه ها(Automating Drawings: The Basics) آورده شده است.

 ایجاد آفست

 قبل از اینکه اسکچ شیار را ایجاد کنیم، باید یک چیز دیگر را نیز در نظر بگیریم. ما باید برای ایجاد آفست از چه چیزی استفاده کنیم؟ از لبه های واقعی بلوک یا از اسکچ اصلی؟ یعنی اینکه آیا باید برای آفست، از ترسیم اسکچ دوبعدی استفاده کنیم یا از شکل سه بعدی استفاده کنیم؟ پاسخ این سوال در بخش "بهترین تمرین!" در زیر آورده شده است.

 بهترین تمرین!

 وقتی که رابطه های ترسیمی ایجاد می کنیم که نیاز دارند تا با دامنه ی وسیعی از تغییرات مدل سازگار شوند، بهترین کار این است که تا جایی که می توانیم به تاریخچه ی مدل برگردیم تا آن رابطه های ترسیم را پیدا کنیم. در بیشتر موارد، این یعنی به جای استفاده از اضلاع مدل، رابطه های ترسیمی در اسکچ ها یا reference geometry ایجاد کنیم.  اضلاع مدل، به خصوص در استفاده از فیلت ها(fillets)، چمفرها(chamfers) و درافت ها(drafts) می توانند بی ثبات باشند.

 تکنیک مرتبط کردن فیچرها با اسکچ های لی اوت(layout sketches)، به ما کمک می‌کند مدل‌هایی بسازیم که در وسیع‌ترین طیف تغییرات، با شکست مواجه نشوند. یک ابزار به نام Dynamic Reference Visualization وجود دارد که به ما کمک می کند تا به سادگی رابطه های ترسیم والد/فرزندی را بین فیچرها مشاهده کنیم. این ابزار در آدرس زیر قرار دارد:

View ➢ User Interface ➢ Dynamic Reference Visualization

 بسیاری از بخش های نرم افزار سالیدورک با در نظر گرفتن سادگی در استفاده ی اولیه ایجاد شده است. گاهی اوقات انجام کاری که در ابتدا آسان است، باعث ایجاد عوارض در مراحل بعدی طراحی می شود. ساده ترین راه برای ایجاد شیار، این است که یک اسکچ در وجه پشت(back) ایجاد کنیم و یک اسکچ را ازاضلاع این وجه آفست کنیم و سپس فیلت های اسکچ را اعمال کنیم.

 این روش بسیار سریع است اما خیلی جذاب نیست، زیرا راه های زیادی در استفاده از آن وجود دارد که ممکن است خطا(error) ایجاد شود. در پایان، می گوییم که هیچ راهی که واقعاً آسیب ناپذیر باشد برای ایجاد یک مدل وجود ندارد. هر روش، مزیت ها و مشکلات خاص خود را دارد.

• بعدی
• قبلی